Efling og jafnrétti

Það vekur furðu mína að sumir og þá þeir helst sem sitja við stjórnvölinn og telja sig ábyrga og vita allt, geta sett hluti í samhengi og reiknað út að samfélaginu sé hætta búin ef verst launaði hópur manna á vinnumarkaði fengi launahækkun. Launahækkun sem vissulega væri há í prósentum talið en ekkert sérstök í krónutölu.

Hvernig má það vera að rök séu sett fram til að styðja við þá fullyrðingu að laun félagsmann Eflingar séu til þess fallin að setja samfélagið á hliðina.  Við erum að tala um laun sem allir viðurkenna að ekki er hægt að lifa á sómasamlegu lífi, við erum að tala um launþega sem sem eru ekki í neinum hlaupastörfum, við erum að tala um fólk sem sinnir einhverju því mikilvægasta í samfélaginu s.s.... uppeldi barna okkar ....umönnun aldraðra... þrifum á öllum þeim úrgangi sem til fellur hjá okkur daglega. 

Ég fullyrði að þessi barátta er ekki einungis launabarátta, að stærstum hluta til er þetta spurning um jafna stöðu, jafnrétti.

Þegar stöður eru veittar og nefndarsætum er deilt þá rísa gjarnan upp hópar sem telja óhæfuverk á ferð, ekki sé jafnt á milli karla og kvenna.   Digrar greinar  eru skrifaðar þar sem inntakið er ójafnrétti, kynjahalli.   Kærur eru gefnar út og bætur borgaðar (stundum).  Allt er þetta gott og blessað og mjög oft augljóslega rétt. 

Við hlustum á jafnréttisspjall ráðandi aðila (t.d. stjórnenda borgar) sem gera sig gáfulega í framan og eiga ekki nægjanlega sterk orð til að lýsa því hvað jafnrétti og jöfn dreifing tækifæra sé þeirra fararskjóti.

Hvers vegna stígur þetta fólk ekki fram, nú þegar verst launaða fólkið (að mestum hluta konur) er að berjast fyrir bættum kjörum.   Hér er tækifærið til að styðja við jafnréttisbaráttu, vera ærlegur og viðurkenna (í verki) mikilvægi þess að við öll sem samfélag viljum ekki líta út eins og afdankað bananalýðveldi þar sem margfalda má lægstu laun með 10 eða 20 til að ná í þau hæstu.

Ruglið

Þetta er svo sorglegt, grátlegt, smáborgaralegt bull að stilla málum upp með þessum hætti... og ekki orð um það meir!!.

Íslensk ofurpör

Sömu laun

Held að ljósfeður fengju sömu laun og ljósmæður.  Höfum fordæmið m.a. í kennarastétt, þar er hópur karla sem er á jafn slæmum launum og konurnar.  Málið snýst vitaskuld um samfélagslega sýn á mikilvægi starfa.  Lítum til upphafstíma verkalýðsbaráttu þegar kjör lástétta voru skorin við nögl, gilti þar einu hvort um karla eða konur var að ræða. Baráttan var og er alltaf barátta við fjármagnseigendur, það eru þeir sem stjórna samfélaginu og setja mál á dagskrá sem þeim þóknast.  Klisjur um sambærileg laun svo hæfir aðilar fáist til starfa eru boðorð þeirra sem fjármagninu stjórna og útdeila krónum til eigin nota.  Meir að segja eru til þingmenn sem láta það út úr sér að laun þeirra verði að vera há svo hæft fólk fáist til starfans.  Hvað mundi vekakonan eða maðurinn segja um þannig fullyrðingar?  Hygg að 500000 kr eða hærra mundi teljast ágætis laun í augum þess ágæta fólks. Laun ljósmæðra og sambærilegra vinnandi stétta munu ekki breytast fyrr en við stöndum í alvöru upp í hárinu á fjármagnseigendum.

Dagurinn engin tilviljun

Sjálfumgleði eða. ..?

Verður myndin þá aðallega byggð á ferli höfundarins sjálfs?

Hvað einkennir leiðinlegt fólk?

Leki svo kom reikningur

Kvöld eitt í byrjun marsmánaðar steig ég ofan í poll á svefnherbergisgólfinu.  Auðvitað brá mér nokkuð og eftir smá rannsókn var ljóst að vatn seytlaði niður úr loftinu, ekki mikið en samt nægjanlegt til að búa til dropasinfóníu í kvöldkyrrðinni.  Handklæði, tuskur og balar sett undir lekann, forðast frekari skemmdir.

Næsta dag er haft samband við tryggingarfélag og þeir senda pípara um hæl, sá gerir sínar rannsóknir og kemst að því að lekinn komi utan frá og þar með sé málið ekki á höndum hans né tryggingarfélagsins.  Næstu daga helst lekinn stöðugur og í lítratali, líkur á að lekinn sé að utan fara að vera fráleitari.  Hálfum mánuði síðar á múrarameistarinn tíma aflögu til að skoða aðstæður, það tekur hann skamma stund að fullyrða að leki sem þessi geti ekki verið að utan - lagnir í vegg hafi gefið sig.  

Með álit múrarans að vopni var haft samband við tryggingafélagið og þeir upplýstir um stöðu málsins og beðnir um leið að mæta á staðinn í  eigin persónu og gera sínar rannsóknir.

Í framhaldinu var brotin upp veggur  þar til komið var að tærðu röri sem ekki gat haldið neinum vökva í farvegi.  Viðgerðaferli hófst,  skipt um rör, múrað í brotið  og að síðustu  var málun á veggstúf þar sem lekinn átti upptök svo og tveimur veggjum í herbergi þar sem vatnið hafði sullast niður.  

Viðgerðin var töluvert dútl þá aðallega þannig að píparar þurftu að koma tvisvar til þrisvar sinnum,  málarinn eitthvað svipað oft en múrarinn gat leyst sitt verk í einni ferð.  Án þess að tímamæling hafi farið fram, þá sýnist mér að samanlagður tími iðnarðarmanna á staðnum nemi samtals tveimur fullum vinnudögum algert hámark þremur vinnudögum.

Fagvinna var með miklum ágætum og samskipti við iðnaðarmenn eins og best verður á kosið.

Verki lokið allir ánægðir - svo dögum síðar kemur reikningur frá tryggingarfélaginu er nemur eigin áhættu (10%) upp á kr. 88,500,-  Þessi upphæð felur það í sér að heildarviðgerðarkostnaður er upp á kr. 885.000.-  Með hliðsjón af áðurlýstum verkferlum og þeim tíma sem fór í verkið þá finnst mér þetta heldur mikið, upphæðin nemur útgreiddum tveimur mánaðarlaunum mínum (sérfræðingur hjá sveitarfélagi m.fimm ára háskólamenntun að baki).    

Mín spurning snýr að því atriði hvort þarna sé eðlilegt samhengi á milli. Eru laun mín og minnar stéttar of lág?  Eru iðnaðarmannalaunin of há?  Er taxtinn sem notaður er gagnvart tryggingarfélögum annar en á venjubundnum markaði?   Borga tryggingarfélögin það sem sett er upp? Sú reynsla sem ég hef af þessum atburðum skýra a.m.k. fyrir mér ástæður þess að  tryggingargjöld eru há.

Einhverjum dettur í hug að efniskostnaður hafi gleymst, því væri til að svara að rörið í vegginn greiddi ég sérstaklega,  málningin get ég fengið í búð á um kr. 10.000.- steypan er um 0,1 m3  og kostar varla hundruð þúsunda.

Í mínum huga er niðurstaðan sú að gjald fyrir þriggja daga vinnu jafngildir útgreiddum tveggja mánaða launum mínum.  Ég er tryggður og borga ekki nema 10% en breytir það einhverju í þessu samhengi?

Hrollur

Verði til ríkisstjórn út úr þessu spjalli þeirra þá dregur fyrir sólu í huga mér.  Ójöfnuður og eiginhagsmunir muna halda innreið sína í samfélag okkar sem aldrei fyrr.  Dapurt!

 

 

 

 

Þingmenn Viðreisnar boðaðir á fund

Hjónabönd og önnur bönd

Það hefur lengið legið fyrir að sambúðaraðilar hafi ekki sama rétt og giftir einstaklingur þegar kemur að leiðarlokum í lífinu sjálfu.   Þetta hefur undirritaður oft rætt við gesti og gangandi en minna á opinberum vettvangi.

Réttindi hvers og eins eru eins og þau eru samin og samþykkt á Alþingi, hvorki meiri né minni. Lög eru víst samin þannig að þau samræmist stjórnarskrá og í raun ekki neinu öðru.  Lög eru í eðli sínu leiðsögn okkar um refilstigu samfélagsins, leiða okkur í gegnum daginn og stuðla að átakaminni samskiptum.   Hver veit í flestu hver hans réttur er og hvað er leyfilegt.   Uppeldið færir hverjum og einum það sem er utan laga og kallast siðferði.   Lög og siðferði móta öll samskipti.  Lög verða að vera þess eðlis að hægt sé að trúa á þau, finna skynsemi í þeim og tilgang.  

Hjónaband er staðfesting á því að tveir aðilar ætla að deila lífi sínu saman í blíðu og stríðu.  Algengast hefur verið að kirkjan eða trúfélög helgi þetta samband.  Nokkuð stór hópur sækir til sýslumanns og fær staðfestingu á að hjónaríið öðlist lagalegt og siðferðilegt gildi.  Oft heyrist að einstaklingar sem búa saman en eru ekki giftir lifi í synd og margir furða sig á þannig fyrirkomulagi telja það ófullkomið samband. 

Sambúð er næsti bær við að vera giftur.   Fólk í sambúð hefur væntanlega nokkuð svipaða sýn á samband sitt og gift fólk, lögin hafa það ekki.  Giftingin færir aðilum betri og meiri réttindi en sambúðaraðilum a.m.k. gagnvart sumum hlutum.  

Það sem ég skrifa hér þekki ég mætavel og rætt við fjölmarga bæði lærða og leika,  jafnvel vel lærða og og háttsetta aðila.

Ég vil halda því fram að sambúð og gifting eigi að færa báðum hópum sömu lagalegu réttindi. 

Eins og áður sagði þá tel ég að  fólk í sambúð og gift fólk hafi mjög svipaða sýn á samband sitt ef ekki bara þá sömu.    Semsagt að stofna heimili og reka það undir ríkjandi gildum samfélagsins,  vinna saman að markmiðinu, deila ábyrgð, gleði og sorgum í sameiningu.  Hvers vegna þarf þetta ritúal annað tveggja hjá presti eða sýslumanni?  Hvers vegna má ekki gefa út einfalda yfirlýsingu um að sambúð sé fyrirhuguð og þar með sé málið dautt og allir með sama lagalega bakgrunn og réttindi.

Mér hefur verið tjáð að giftingin sé athöfn sem skapi minningar, marki tímamót.  Gott og vel.  Ég lít þannig til að um leið og búskapur hefst þá hafi orðið samkomulag um framhaldið, það þurfi ekki neinn utanað til að staðfesta það.   Þeir sem vilja gifta sig í sínum trúarsöfnuði geri það og sömuleiðis þeir sem vilja sýslumanninn frekar.   Við hin ættum líka að hafa rétt til jafnræðis á við aðra og tilkynna ætlan okkar í sambúðarmálum.   Tilkynning á skattaframtali, eða til þjóðskrár í símtali eða bréfi þar sem upplýst er um fyrirhugaða sambúð muni tryggja öll réttindi sem um gifta einstaklinga væri að ræða.

Hvaða vit er í því að einstaklingar sem hafa búið saman í áratugi, átta sama lögheimili allan þann tíma, talið fram til skatts öll þessi ár,  eignast saman börn njóti ekki sömu réttinda og giftir þegar að leiðarlokum kemur?

Ræði ekki í þessu spjalli ráðið sem flestir gefa,  ráð sem felst í því að drífa sig til sýslumanns ef kirkjan nægir ekki.  Þetta er nefnilega ekki spurning um það!   

Gat ekki öðruvísi farið

Niðurstaða kosningar endurspeglar áralanga óánægju kennara með kjör sín.  Kennaraforustan í gegnum samninganefnd hefur látið allt bitastætt sem við höfðum frá okkur fyrir lítið sem ekki neitt.  Á sama tíma hefur kennarastéttinni verið ætlað að halda úti þjónustu í skóla án aðgreiningar án þess að rekstraraðilar hafi sýnt því nokkurn skilning hvað í því felst.   Það er a.m.k. þannig hjá Reykjavíkurborg að kennurum eru settar meiri og harðari reglur um viðveru heldur en nokkru sinni.  Kennari sem sinnir sínu starfi af alúð leggur alla orku sína og tíma í starfann.   Oftar en ekki þá gengur vinnan vel inn á frítímann og sjaldan á það sér stað að kennari skilji starfið eftir á þröskuldi vinnustaðarins þegar dagsverkinu er lokið - starfið fylgir honum heim.  

Samningsaðilar vildu ekki lengra, þeim var ekki þokað!  Svo var sagt þegar samningar voru útskýrðir, er það eðlilegt að samninganefnd kennara láti þá staðar numið og telji málið gott með hliðsjón af einhverju sem enginn veit hvað er.   Er það frekar þannig að sveitafélögin hvorki geti né vilji reka grunnskólann sómasamlega?  Er það virkilega svo að sveitafélögin treysti endalaust á fórnarlund kennarans og haldi áfram að mála Skólavörðustíginn í regnbogalitunum.

Grunnskólakennarar felldu kjarasamning

Að bresta í...

Mikið hefði verið gaman að hlusta á Ilmi K flytja lagið við undirleik gamla þungarokkarans. Augljóslega skipulagt atriði og tæpast hægt að kalla atburðinn að bresta í söng.

Þegar ég brest í söng þá er það öllum að óvörum, sjálfum mér mest og engum til gleði.

Ilmur brast í söng í borgarstjórn

Hvað?

Þar með er ljóst að Magnús verður ekki formaður.

Dagur B. styður Magnús Orra