Sigmar Hjartarson

Held að ljósfeður fengju sömu laun og ljósmæður.  Höfum fordæmið m.a. í kennarastétt, þar er hópur karla sem er á jafn slæmum launum og konurnar.  Málið snýst vitaskuld um samfélagslega sýn á mikilvægi starfa.  Lítum til upphafstíma verkalýðsbaráttu þegar kjör lástétta voru skorin við nögl, gilti þar einu hvort um karla eða konur var að ræða. Baráttan var og er alltaf barátta við fjármagnseigendur, það eru þeir sem stjórna samfélaginu og setja mál á dagskrá sem þeim þóknast.  Klisjur um sambærileg laun svo hæfir aðilar fáist til starfa eru boðorð þeirra sem fjármagninu stjórna og útdeila krónum til eigin nota.  Meir að segja eru til þingmenn sem láta það út úr sér að laun þeirra verði að vera há svo hæft fólk fáist til starfans.  Hvað mundi vekakonan eða maðurinn segja um þannig fullyrðingar?  Hygg að 500000 kr eða hærra mundi teljast ágætis laun í augum þess ágæta fólks. Laun ljósmæðra og sambærilegra vinnandi stétta munu ekki breytast fyrr en við stöndum í alvöru upp í hárinu á fjármagnseigendum.

	Dagurinn engin tilviljun
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Kvöld eitt í byrjun marsmánaðar steig ég ofan í poll á svefnherbergisgólfinu.  Auðvitað brá mér nokkuð og eftir smá rannsókn var ljóst að vatn seytlaði niður úr loftinu, ekki mikið en samt nægjanlegt til að búa til dropasinfóníu í kvöldkyrrðinni.  Handklæði, tuskur og balar sett undir lekann, forðast frekari skemmdir.

Næsta dag er haft samband við tryggingarfélag og þeir senda pípara um hæl, sá gerir sínar rannsóknir og kemst að því að lekinn komi utan frá og þar með sé málið ekki á höndum hans né tryggingarfélagsins.  Næstu daga helst lekinn stöðugur og í lítratali, líkur á að lekinn sé að utan fara að vera fráleitari.  Hálfum mánuði síðar á múrarameistarinn tíma aflögu til að skoða aðstæður, það tekur hann skamma stund að fullyrða að leki sem þessi geti ekki verið að utan - lagnir í vegg hafi gefið sig.  

Með álit múrarans að vopni var haft samband við tryggingafélagið og þeir upplýstir um stöðu málsins og beðnir um leið að mæta á staðinn í  eigin persónu og gera sínar rannsóknir.

Í framhaldinu var brotin upp veggur  þar til komið var að tærðu röri sem ekki gat haldið neinum vökva í farvegi.  Viðgerðaferli hófst,  skipt um rör, múrað í brotið  og að síðustu  var málun á veggstúf þar sem lekinn átti upptök svo og tveimur veggjum í herbergi þar sem vatnið hafði sullast niður.  

Viðgerðin var töluvert dútl þá aðallega þannig að píparar þurftu að koma tvisvar til þrisvar sinnum,  málarinn eitthvað svipað oft en múrarinn gat leyst sitt verk í einni ferð.  Án þess að tímamæling hafi farið fram, þá sýnist mér að samanlagður tími iðnarðarmanna á staðnum nemi samtals tveimur fullum vinnudögum algert hámark þremur vinnudögum.

Fagvinna var með miklum ágætum og samskipti við iðnaðarmenn eins og best verður á kosið.

Verki lokið allir ánægðir - svo dögum síðar kemur reikningur frá tryggingarfélaginu er nemur eigin áhættu (10%) upp á kr. 88,500,-  Þessi upphæð felur það í sér að heildarviðgerðarkostnaður er upp á kr. 885.000.-  Með hliðsjón af áðurlýstum verkferlum og þeim tíma sem fór í verkið þá finnst mér þetta heldur mikið, upphæðin nemur útgreiddum tveimur mánaðarlaunum mínum (sérfræðingur hjá sveitarfélagi m.fimm ára háskólamenntun að baki).    

Mín spurning snýr að því atriði hvort þarna sé eðlilegt samhengi á milli. Eru laun mín og minnar stéttar of lág?  Eru iðnaðarmannalaunin of há?  Er taxtinn sem notaður er gagnvart tryggingarfélögum annar en á venjubundnum markaði?   Borga tryggingarfélögin það sem sett er upp? Sú reynsla sem ég hef af þessum atburðum skýra a.m.k. fyrir mér ástæður þess að  tryggingargjöld eru há.

Einhverjum dettur í hug að efniskostnaður hafi gleymst, því væri til að svara að rörið í vegginn greiddi ég sérstaklega,  málningin get ég fengið í búð á um kr. 10.000.- steypan er um 0,1 m3  og kostar varla hundruð þúsunda.

Í mínum huga er niðurstaðan sú að gjald fyrir þriggja daga vinnu jafngildir útgreiddum tveggja mánaða launum mínum.  Ég er tryggður og borga ekki nema 10% en breytir það einhverju í þessu samhengi?

Það hefur lengið legið fyrir að sambúðaraðilar hafi ekki sama rétt og giftir einstaklingur þegar kemur að leiðarlokum í lífinu sjálfu.   Þetta hefur undirritaður oft rætt við gesti og gangandi en minna á opinberum vettvangi.

Réttindi hvers og eins eru eins og þau eru samin og samþykkt á Alþingi, hvorki meiri né minni. Lög eru víst samin þannig að þau samræmist stjórnarskrá og í raun ekki neinu öðru.  Lög eru í eðli sínu leiðsögn okkar um refilstigu samfélagsins, leiða okkur í gegnum daginn og stuðla að átakaminni samskiptum.   Hver veit í flestu hver hans réttur er og hvað er leyfilegt.   Uppeldið færir hverjum og einum það sem er utan laga og kallast siðferði.   Lög og siðferði móta öll samskipti.  Lög verða að vera þess eðlis að hægt sé að trúa á þau, finna skynsemi í þeim og tilgang.  

Hjónaband er staðfesting á því að tveir aðilar ætla að deila lífi sínu saman í blíðu og stríðu.  Algengast hefur verið að kirkjan eða trúfélög helgi þetta samband.  Nokkuð stór hópur sækir til sýslumanns og fær staðfestingu á að hjónaríið öðlist lagalegt og siðferðilegt gildi.  Oft heyrist að einstaklingar sem búa saman en eru ekki giftir lifi í synd og margir furða sig á þannig fyrirkomulagi telja það ófullkomið samband. 

Sambúð er næsti bær við að vera giftur.   Fólk í sambúð hefur væntanlega nokkuð svipaða sýn á samband sitt og gift fólk, lögin hafa það ekki.  Giftingin færir aðilum betri og meiri réttindi en sambúðaraðilum a.m.k. gagnvart sumum hlutum.  

Það sem ég skrifa hér þekki ég mætavel og rætt við fjölmarga bæði lærða og leika,  jafnvel vel lærða og og háttsetta aðila.

Ég vil halda því fram að sambúð og gifting eigi að færa báðum hópum sömu lagalegu réttindi. 

Eins og áður sagði þá tel ég að  fólk í sambúð og gift fólk hafi mjög svipaða sýn á samband sitt ef ekki bara þá sömu.    Semsagt að stofna heimili og reka það undir ríkjandi gildum samfélagsins,  vinna saman að markmiðinu, deila ábyrgð, gleði og sorgum í sameiningu.  Hvers vegna þarf þetta ritúal annað tveggja hjá presti eða sýslumanni?  Hvers vegna má ekki gefa út einfalda yfirlýsingu um að sambúð sé fyrirhuguð og þar með sé málið dautt og allir með sama lagalega bakgrunn og réttindi.

Mér hefur verið tjáð að giftingin sé athöfn sem skapi minningar, marki tímamót.  Gott og vel.  Ég lít þannig til að um leið og búskapur hefst þá hafi orðið samkomulag um framhaldið, það þurfi ekki neinn utanað til að staðfesta það.   Þeir sem vilja gifta sig í sínum trúarsöfnuði geri það og sömuleiðis þeir sem vilja sýslumanninn frekar.   Við hin ættum líka að hafa rétt til jafnræðis á við aðra og tilkynna ætlan okkar í sambúðarmálum.   Tilkynning á skattaframtali, eða til þjóðskrár í símtali eða bréfi þar sem upplýst er um fyrirhugaða sambúð muni tryggja öll réttindi sem um gifta einstaklinga væri að ræða.

Hvaða vit er í því að einstaklingar sem hafa búið saman í áratugi, átta sama lögheimili allan þann tíma, talið fram til skatts öll þessi ár,  eignast saman börn njóti ekki sömu réttinda og giftir þegar að leiðarlokum kemur?

Ræði ekki í þessu spjalli ráðið sem flestir gefa,  ráð sem felst í því að drífa sig til sýslumanns ef kirkjan nægir ekki.  Þetta er nefnilega ekki spurning um það!   

Mikið hefði verið gaman að hlusta á Ilmi K flytja lagið við undirleik gamla þungarokkarans. Augljóslega skipulagt atriði og tæpast hægt að kalla atburðinn að bresta í söng.

Þegar ég brest í söng þá er það öllum að óvörum, sjálfum mér mest og engum til gleði.

	Ilmur brast í söng í borgarstjórn
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt